Właśnie widać jak bardzo Guadagnino zależało na tym żeby głównego bohatera dało sie lubić, żeby był sympatyczny i bardzo normalny ;) Żaden ekscentryk nie jest normalny. A jego matka, Sarah, to taki w 100% sztampowy dowódca garnizonu. Pod każdym względem...

Przyznam, że w trakcie trzeciego odcinka zatliła się we mnie iskierka nadziei, że Frasera może da się jednak lubić. Ale nie, przeszło mi jak zobaczyłam kolejna kłótnie z Matką...
Nie rozumiem jak ktoś może darzyć sympatią tego człowieka? Irytuje mnie tak bardzo, że nie wiem czy będę kontynuowała oglądanie serialu. Szkoda, bo historia zapowiada się naprawdę dobrze.

Jestem na 7 odcinku, i wciąż go nie darze sympatią. Jest tak bardzo zapatrzony w siebie, że chętnie zdzieliłabym go w twarz :v podobne odczucia wywołuje u mnie Danny. Podsumowując, aktorzy grający Frasera i Dannego, zrobili kawał dobrej roboty :D

Dzisiaj skończyłam cały serial i mimo, że Fraser jest irytujący, egocentryczny, nadpobudliwy, to jednak trochę go zrozumiałam. Rozmowa z Cate w odcinku 8 uchyliła nieco rąbka i wyjaśniła kilka spraw. Fraser w gorszych momentach dał się poznać jako osoba mimo wszystko ciepła, na którą można było liczyć. I akceptował Cate taką jaką była, bez względu na wszystko.
Pierwszych kilka odcinków się męczyłam, ale ostatnie 3 odcinki zrekompensowały wszystko. Jeśli więc ktoś ma wątpliwości czy oglądać dalej, uważam, że jak najbardziej warto.

No patrz . A mój nastoletni syn, z którym oglądam ten serial, mówi że bohaterowie tego dzieła zachowują się tak jak jego rówieśnicy. I nie, nie jestem z dużego miasta po lewej stronie Wisły.

Nikt normalny nie zachowuje się w ten sposób... a kto jest normalny w tym serialu? I kto w ogóle powiedział, że bohaterowie mają być normalni? Tytuł oryginalny, to we are who we are - jesteśmy jacy jesteśmy, może bardziej pod tym względem interpretuj sobie zamiary twórców i to o kim opowiada serial.

Dokładnie!!!

kocham komencie na filmwebku <3

Gdzie jest powiedziane, że Fraser miał być postacią, z którą utożsami się każdy?

Mnie serial wciągnął bardzo. Jak dla mnie wygenerowanie jednostki jaką jest Fraser to genialny zabieg. Nie wszystkie filmy i seriale muszą mieć głównego bohatera który jest idealny i wszycy tylko czekają aż historia się szczęśliwie ułoży. Reżyser pokazał bohaterów w bardzo realistyczny sposób, zawstydzają się i mają problemy. Takie coś powinno się cenić a nie negować i generalizować.

Fraser jest przede wszystkim postacią dobrze odegraną i nie taką zupełnie płaską i traktowanie go poprostu jako zapatrzonego w siebie bananowego chłopca jest dla tej roli dość krzywdzące a ewidentnie Jack Dylan Grazer się przy niej postarał. Wszelkie tiki, ciągłe przebieranie palcami, pstrykanie, rozedrganie, generalna nadpobudliwość, te ciągle zmieniane emocje na jego twarzy oi od początku zwróciłem uwage co on tu odwala bo szacun. Co do lubienia czy nie lubienia postaci to... jasne jest irytujący, jasne najpewniej nie polubiłbym go gdybym go znal ale... po pierwsze nie musisz wcale lubić głównej postaci a po drugie poznajemy postać i jego cechy zawsze w pewnym kontekście, i w jego wypadku warto jednak zwrócić uwagę że ewidentnie jego relacja z matką jest hem skomplikowana w dużej mierze z winy matki i jej podejścia do niego jak i w ogóle do ludzi bo trudno nie zauważyć że jego matka traktuje ludzi jakby byli tylko po to by jej umilić czas, lubi się wtrącać, naprawiać, interweniować, mieszać tak jak wedle jej obrazu być powinno. Dostajemy więc jego kłótnie z matką i obraz tego jak ją traktuje ale bez pokazania jak to było wczesniej, nie wiemy czy tak było zawsze jesteśmy gośćmi w tym domu i obserwuemy nieco wyrwane z kontekstu sytuacje możemy sie tylko domyślać skąd wynikają jego przesadzona reakcja znając charakter jego matki... I nie to go nie usprawiedliwia ale jednak charakteryzuje jako kogoś wiecej niz rozwydrzonego dzieciaka który histeryzuje bez powodu. Ewidentne problemy z nieśmiałością, duża nerwowość, chwiejność emocjonalna, nadpobudliwość. Jednocześnie mimo tego że sam ma trudny charakter to gdzieś w tych chwilach gdy nie zapomina o bożym świecie i nie odpływa w jakieś swoje jazdy potrafi sie zaangażować w kogoś sprawe. może zleksza egocentrycznie, coś po matce odziedziczył, nie widać tu jednak takiego wyrachowania jak u niej. Naprawde ciekawa postać, nie musi być super fajna i do lubienia wazne że można sporo o niej napisać. ;)

Jeśli bohaterowie mają być "normalni" to może jednak spróbuj M jak Miłość? :)

Ale tytulem serialu nie jest "kazdy z nas taki jest" XD

A jak dla mnie to chłopak ma zaburzenia osobowości, a może jest w spektrum autyzmu? W sytuacji w jakiej młody dorasta o zaburzenia psychiczne nietrudno. Ciągłe przeprowadzki, brak stabilizacji, wojsko... Tak czy siak młody aktor zagrał to znakomicie. Tiki, zmienność emocji, emocje wypisane na twarzy, rozedrganie ... pięknie!

Niestety nie ma w tym przesady, ponieważ mamy coraz więcej takich nieletnich pacjentów na oddziałach psychiatrycznych, a miejsc w polskich placówkach nie przybywa, ponieważ psychiatria (zwłaszcza dzieci i młodzieży) jest najbardziej nie dofinansowana, a w wielu regionach jest tylko jeden psychiatra dziecięcy na ok. 60-80 tys. mieszkańców, więc pacjenci są hospitalizowani ponad 100 km od domu. A obecna pandemia jeszcze bardziej pogłębia problem i już jest dramat, więc wielu z nich kończy w poprawczakach i wzrasta liczba samobójstw. Najgorsze, gdy ktoś patologię zaczyna uznawać za "normę", wtedy pozostaje tylko współczuć...

A czy seriale mają opowiadać tylko historie 'normalnych' osób? Przecież większość serialowych postaci jest zazwyczaj totalnie oczywista, o ile nie płaska. I aż się nie chce oglądać tej sztuczności. Ja ten serial traktuję jako powiew totalnej świeżości w świecie serialowej miałkości, postacie są autentyczne i wielowymiarowe, to jest super. A kreacja Frasera zasługuje na najwyższe uznanie. Być może to nie ma być produkcja stanowiąca jedynie przyjemną rozrywkę, tylko ma nas ruszyć.

Ja zresztą mam kontakt z młodzieżą w podobnyn wieku i zdarzają się takie (najczęściej straumatyzowane dzieciństwem) osoby jak Fraser bardzo często. To w ogóle nie jest przerysowane, samo życie.

Choć po namyśle stwierdzam, że rola Fasera, to nie do końca kreacja aktorska - ten aktor jest podobnie chaotyczny na żywo. Może nie aż tak, ale na pewno bardzo ekspresyjny;)