Nie będzie to spojler, a jedynie uwaga aby być świadomym widzem i skupić się na muzyce, która odgrywa tam kluczową rolę.
Ścieżka dźwiękowa cudownie oddaje absurdalność tego filmu już od samego początku, gdy tybetański kierowca, jadący po środku kompletnego pustkowia słucha włoskiej piosenki O sole mio w języku tybetańskim. W następnych scenach utwór dalej służy podkreśleniu surrealizmu, jak i przedstawieniu różnych płaszczyzn na których toczy się film. Później kiedy jest warstwa iluzji (scena senna) i znów słyszymy tę piosenkę, jest już po włosku. Trafne uwydatnienie, że sen jest czymś takim, gdzie wszystko może się wydarzyć, możemy choćby śpiewać piosenki w języku, którego wcale nie znamy.
Zmiany w obrazie, kolorach, efektach rozmycia, wytłumianiu rozmów i wstawianie równie wytłumionych dźwięków recytacji ksiąg tybetańskich na prawdę robi swoje.
Dla mnie absolutne wyżyny filmowe. Każda minuta filmu urzeka, łącznie z napisami końcowymi, gdzie dodatkowo jest możliwość poczucia atmosfery piosenki przewodniej i przeczytania tekstu.